Onderstaand een tekst van de in 1995 overleden Mevrouw Hetty Hugenholtz-van de Velde, medeoprichtster van de Nederlandse Whippet Club en jarenlang als secretaresse en redactrice aan deze vereniging verbonden. Uit de tekst spreekt de liefde en het enthousiasme waarmee zij samen met haar man als ware Whippet-liefhebbers het ras en de vereniging gediend hebben.
De Whippet.
De op één na kleinste Windhond van handzaam formaat. Een zelfverzekerde, aanhankelijke en intelligente hond. Snel lerend en het beste gedijend als hij volkomen bij het doen en laten van het gezin wordt betrokken. Hij meent namelijk recht te hebben overal bij te zijn. Hij stelt het gezelschap van andere huisdieren en rasgenoten erg op prijs. Hij gehoorzaamt redelijk goed, als de baas de consequente regels toepast en baas en hond verder goed bij elkaar passen.
De Whippet is erg zindelijk op zichzelf. Door hun glad aanliggende vacht zijn ze wat temperatuurgevoeliger dan dik behaarde rassen. Zij slapen het liefst warm en van de grond. Buiten is het een actieve, impulsieve jager. Alles wat beweegt – al is het een in de verte fladderend stukje papier – moet meteen onderzocht worden, hetgeen in de huidige maatschappij met het drukke verkeer heel gevaarlijk kan zijn. Niet loslaten dus in de buurt van het verkeer. De hond is minder geschikt om door kleine kinderen te worden uitgelaten, tenzij de hond aan de riem wordt vastgehouden. De Whippet eet vrij veel voor een hond van zijn formaat. Verder eist hij dagelijks veel lichaamsbeweging. Bij een goede conditie – door de juiste voeding, voldoende beweging, een prettig harmonisch contact met het huisgezin – kan de Whippet 12 tot 14 jaar worden. Hij blijft dan tot op hoge leeftijd een zeer actieve hond. Ondanks dat ze wat kouwelijk lijken, zijn ze niet kinderachtig. Hoewel ze ’s winters best een jasje verdragen als het vriest.
De Whippet is geschikt om te wandelen, naast de fiets te lopen, om mee te coursen of naar de renbaan te gaan. Het is een heel rustige, prettige huishond. De zelfbewuste, sierlijke atleet onze Whippet. Het mystieke genenspel van Moeder Natuur is in hoge mate verweven met onze Whippet. Deze snelle aristocraat is en blijft een wonder van ‘pure English breed’. Met zijn kleine, krachtige body kan hij zijn grote broer, de Greyhound, in snelheid bijna evenaren. Met zijn ranke benen en sterke spieren is hij onvermoeibaar en altijd bereid tot sport en spel. Het zij mij vergund van dit bijzondere ras te houden.
Mevr. H. Hugenholz-v.d.Velde
Hoe Raisa kwam, zag en overwon
Hoewel het niet mijn bedoeling is u op deze plaats te gaan vervelen met mijn privéleven, wil ik u toch graag vertellen hoe ik aan mijn Whippet ben gekomen. Tenslotte ben ik altijd een man van grote honden geweest en wat moet je dan ineens met zo’n miezerd? Want dat was zo’n renhond in mijn ogen. Een jaar of drie geleden kwam Raisa in ons asiel. Haar bazin zou voor een uitgebreide reportage de wereld rondtrekken en aangezien veel landen geen prijs stellen op honden, zelfs niet op Whippets, moest Raisa herplaatst worden. Het was winter toen ze kwam en er lag sneeuw. Bibberend stond ze in de kennel, naar buiten gaan vervulde haar met afgrijzen. Het liefst lag ze onzichtbaar op en onder een berg dekens op haar vlonder. Het was een zielige vertoning. Ze mocht naar de receptie, een voorkeursbehandeling. En omdat mijn vrouw na een dag of vier zei: ”Het is echt wel een heel lief hondje”, besloten we haar ’s nachts mee naar huis te nemen. En zo is het gekomen.
De eerste de beste nacht word ik wakker, en wat voel ik? Een warm lijfje onder de dekens, aan het voeteneind. Mijn oude hond mocht dat niet, dus deze Whippet uit principe ook niet. Ik werk haar dus het bed uit. Na enige tijd word ik opnieuw wakker. Nu ligt Raisa naast me met haar hoofd op het kussen, het lijf onder de warme dekens. Ze kijkt me strak aan. Ik kijk terug. Ze gooit zich op haar rug, strekt haar hoofdje omhoog en geeft kleine, snelle likjes op mijn gezicht. Wat moet je dan? Ik mopper nog wat. Ze vlijt zich in mijn armen, het buikje helemaal weerloos bloot, eigenlijk haast schaamteloos. Ik ben verkocht. Ik kan het haast van mezelf niet geloven, maar ik val voor deze spriet. Voor dit hondje van niks. En vanaf dat moment is Raisa voor mij het mooiste hondje ter wereld. Wat kijkt ze schrander uit haar ogen, wat is ze vertederend in haar manipuleren om haar zin te krijgen, wat is ze grappig wanneer ze op drie poten en eigenlijk het liefst op twee in de kou naar buiten moet, wat is ze prachtig wanneer ze door de struiken rent, wat luistert ze te gek…… Alle superlatieven schieten te kort om mijn gevoel voor dat hondje te beschrijven. Ik hou van haar, zonder voorbehoud. Als iemand haar een scharminkel noemt, voel ik mij persoonlijk aangesproken. Wat weten die mensen nu van Whippets? Waar praten ze over? Wat denken ze wel? Whippets zijn de leukste, aantrekkelijkste, makkelijkste en liefste honden ter wereld. Ik hou van mijn vrouw, met heel mijn hart. Maar zonder Raisa is mijn bed minder warm en minder compleet. Raisa hoort erbij, voor altijd!
Martin Gaus.